پرندگان (به جز جغدها)، در وهله‌ی اول نیازمند صدای بلندتری برای شنیدن می‌باشند.
مثال : آنها فاقد توانایی شنیدن صدای عقربه‌های ساعت و افتادن سنجاق می‌باشند.
علت این امر : پایین بودن سطح صدا برای آنها.
شنوایی آنها در محدوده‌ی صدای بلند (فرکانس بالا که سبب زیر بودن صدا می‌شود) به طور نامنظمی کاهش می‌یابد.
نتیجه‌گیری : پس صداهای بسیار زیر یا بسیار بم باید بسیار بلند باشند تا آنها متوجه آن شوند.
یا در توصیفی دیگر، دسیبل صدا باید زیاد باشد (در فرکانس یا بسامدهای بسیار بالا یا بسیار پایین)
نکته : صدای انسان را حتی اگر بسیار آرام صحبت کنیم می‌شنوند.
علت : صدای طبیعی انسان در محدوده‌ی ۷۰ دسیبل است.
نکته : طوطی‌سانان اگر فریاد بکشند، تنها موجب آسیب به گوش انسان می‌شوند.
آنها به گوش خود آسیب نمی‌رسانند.
کری موقت که بعضاًدر سایر گونه‌ها مشاهده می‌شود، در طوطی‌ها وجود ندارد.
علت عدم آسیب‌رسانی به گوش خود : این پدیده وابسته به سلول‌های گوش در‌ونی طوطی‌سانان می‌باشد.
این سلول‌ها وظیفه‌ی ارتعاش و انتقال آن به اعصاب شنوایی را دارند.
در کل بینایی طوطی‌ها از انسان بهتر است، ولی شنوایی پستانداران از طوطی‌ها بهتر می‌باشد.
طوطی‌ها به علت تکامل مغزی از انسان هم سریعتر می‌شنوند، هم سریعتر می‌بینند.
اما این موضوع ارتباطی به محدوده‌ی شنوایی یا بینایی آنها ندارد.
نتیجه‌گیری : در کل صداهای روزمره هرگز آسیبی به پرندگان نمی‌رساند.
اما فضایی آرام و مطمئن که عاری از صداهای بلند و مکررباشد برای پرنده توصیه می‌شود.
علت : آسیب روانی‌ای که صدای بلند و استرس آور برای پرنده دارد.
